گفتار درمانی یکی از رشته‌های علوم پزشکی است که به مطالعه‌ی جنبه‌های مختلف گفتار و زبان و تشخیص و درمان اختلالات مربوط به آن می‌پردازد. گفتار درمانی به عنوان ترکیبی از دانش و هنر، از مجموعه‌ی گسترده‌ی علوم انسانی و تجربی بهره می‌گیرد و کسب مهارت در آن مستلزم فراگیری مباحث پایه از جمله آناتومی و فیزیولوژی سازوکار گفتار، زبان شناسی و آواشناسی، روان شناسی و روان پزشکی و نیز مباحث تخصصی بیماری شناسی، ارزیابی و درمان اختلالات گفتار و زبان است. آسیب‌شناس گفتار و زبان (گفتاردرمانگر) ضمن آگاهی از ماهیت گفتار و زبان و رشد طبیعی آن، با انواع اختلالات مربوط به آن آشناست و بر روش‌های ارزیابی و درمان آن‌ها تسلط دارد. در یک عبارت کوتاه می‌توان گفت چنان‌چه شیوه صحبت کردن گوینده بیش از محتوای سخن او، توجه شنونده را به خود جلب کند و یا محتوای کلام دچار نابسامانی شود، وی مشکوک به نوعی اختلال گفتاری یا زبانی است. آسیب‌های گفتار و زبان متنوع بوده و از کودکی تا بزرگ‌سالی مشاهده می‌شوند. از میان آن‌ها می‌توان به لکنت، اختلال در تولید صداهای گفتاری، اختلالات رشد زبان در کودکان دارای مشکل یادگیری زبان و کودکانی با نواقص هوشی، کم‌شنوایی، درخودماندگی و بیماران مبتلا به سکته‌ی مغزی و اختلالات گفتاری ناشی از فقدان حنجره و آسیب‌های آن اشاره نمود. هرگونه اشکال در تولید گفتار و یا ناتوانی در درک گفته‌های دیگران می‌تواند باعث اختلال در روابط اجتماعی شخص مبتلا گشته و مانعی در راه پیشرفت تحصیلی فرد در جامعه و شکوفایی کامل توانائی‌ها و استعدادهای بالقوه‌ی وی شود. این مسئله به نوبه خود می‌تواند منجر به صدمات عاطفی و رفتاری نظیر گوشه‌گیری و پرخاشگری شود. در نهایت تزلزل بهداشت روانی فرد و خانواده او را در پی خواهد داشت. نقش آسیب شناس گفتار و زبان در مرحله اول، پیشگیری از بروز این‌گونه اختلالات از طریق آموزش‌های لازم فردی و گروهی است و در مراحل بعدی، وظیفه‌ی او ارزیابی و تشخیص اختلال‌های گفتار و زبان و تلاش در درمان و اصلاح و جلوگیری از تشدید آن‌ها می‌باشد.